| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
اما حیا مربوط به نوعی رفتار اخلاقی است که ربطی به دیگران ندارد. حیا به احساس درونی انسان از انجام کاری برمی‌گردد که از نظر اخلاقی پست یا دون شأن انسان باشد. وقتی فرد می‌خواهد کاری ناپسند مانند فحاشی یا گفتن سخنان زشت انجام دهد، وجدانش از انجام آن منصرف می‌شود و احساس شرم و حیا می‌کند. این شرم نه به‌دلیل ترس از قضاوت دیگران، بلکه به‌خاطر احساس شخصی اوست که خود را فراتر از انجام چنین رفتارهایی می‌بیند.<ref>مطهری، خانواده و اخلاق جنسی، 1401ش، ص74.</ref> | اما حیا مربوط به نوعی رفتار اخلاقی است که ربطی به دیگران ندارد. حیا به احساس درونی انسان از انجام کاری برمی‌گردد که از نظر اخلاقی پست یا دون شأن انسان باشد. وقتی فرد می‌خواهد کاری ناپسند مانند فحاشی یا گفتن سخنان زشت انجام دهد، وجدانش از انجام آن منصرف می‌شود و احساس شرم و حیا می‌کند. این شرم نه به‌دلیل ترس از قضاوت دیگران، بلکه به‌خاطر احساس شخصی اوست که خود را فراتر از انجام چنین رفتارهایی می‌بیند.<ref>مطهری، خانواده و اخلاق جنسی، 1401ش، ص74.</ref> | ||
== | ==تفاوت بی‌حیایی و صراحت لهجه== | ||
از دیدگاه مطهری، صراحت لهجه و بی‌حیایی دو مفهوم کاملاً متفاوت هستند که گاهی به اشتباه یکی پنداشته می‌شوند. صراحت لهجه به‌معنای صداقت و وضوح در بیان است، در حالی که بی‌حیایی به عدم رعایت مرزهای اخلاقی اشاره دارد. مرتضی مطهری تأکید دارند که نباید از واژه «صراحت لهجه» برای توجیه رفتارهای بی‌ادبانه و ناپسند استفاده کرد. <ref>مطهری، خانواده و اخلاق جنسی، 1401ش، ص76.</ref> | از دیدگاه مطهری، صراحت لهجه و بی‌حیایی دو مفهوم کاملاً متفاوت هستند که گاهی به اشتباه یکی پنداشته می‌شوند. صراحت لهجه به‌معنای صداقت و وضوح در بیان است، در حالی که بی‌حیایی به عدم رعایت مرزهای اخلاقی اشاره دارد. مرتضی مطهری تأکید دارند که نباید از واژه «صراحت لهجه» برای توجیه رفتارهای بی‌ادبانه و ناپسند استفاده کرد. <ref>مطهری، خانواده و اخلاق جنسی، 1401ش، ص76.</ref> | ||
