| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
پوشیدن عمامه سیاه نیز میان اعراب رواج داشت. رسول خدا نیز گاهی عمامه سیاه بر سر می‌نهاد و در فتح مکه نیز عمامه‌ای سیاه بر سر داشت.<ref>ابن‌حنبل، مسند، بی‌تا، ج3، ص363.</ref> در دورۀ آغازین تاریخ اسلام، افرادی مانند حضرت علی بن ابی‌طالب، عبدالرحمن بن عوف، سعید بن مسیب، عمر، معاویه، ابوموسی اشعری و محمد حنفیه نیز عمامه سیاه می‌پوشیدند. رنگ سیاه در دوران عباسیان، نماد حکومت آن‌ها شناخته شد و عموم مسلمانان ناچار به استفاده از پوشاک سیاه بودند. | پوشیدن عمامه سیاه نیز میان اعراب رواج داشت. رسول خدا نیز گاهی عمامه سیاه بر سر می‌نهاد و در فتح مکه نیز عمامه‌ای سیاه بر سر داشت.<ref>ابن‌حنبل، مسند، بی‌تا، ج3، ص363.</ref> در دورۀ آغازین تاریخ اسلام، افرادی مانند حضرت علی بن ابی‌طالب، عبدالرحمن بن عوف، سعید بن مسیب، عمر، معاویه، ابوموسی اشعری و محمد حنفیه نیز عمامه سیاه می‌پوشیدند. رنگ سیاه در دوران عباسیان، نماد حکومت آن‌ها شناخته شد و عموم مسلمانان ناچار به استفاده از پوشاک سیاه بودند. | ||
همچنین در تاریخ اسلام از افراد مشهوری نام برده شده که عمامه سفید داشتند، از جمله امام علی بن الحسین، سالم بن عبدالله، سعید بن جبیر و خارجه بن زید. در دوران امام رضا، جامه سبز به نماد علویان تبدیل شد و در همین زمان، پوشیدن عمامه سبز رواج یافت. <ref> ابن‌سعد، طبقات الکبیر، 1410ق، ج3، ص18 و 93؛ ج5، ص102- 143 و 161؛ ج6، ص186.</ref> | همچنین در تاریخ اسلام از افراد مشهوری نام برده شده که عمامه سفید داشتند، از جمله امام علی بن الحسین، سالم بن عبدالله، سعید بن جبیر و خارجه بن زید. در دوران امام رضا، جامه [[سبز (رنگ)|سبز]] به نماد علویان تبدیل شد و در همین زمان، پوشیدن عمامه سبز رواج یافت. <ref> ابن‌سعد، طبقات الکبیر، 1410ق، ج3، ص18 و 93؛ ج5، ص102- 143 و 161؛ ج6، ص186.</ref> | ||
==عمامه به‌مثابه جزئی از لباس روحانیت== | ==عمامه به‌مثابه جزئی از لباس روحانیت== | ||
از دیرباز، علما با تاسی به پیامبر اکرم، عمامه را به‌عنوان بخشی از پوشش خود برگزیده‌اند. اگرچه گزارش‌های محدودی درباره جزئیات لباس پیامبر وجود دارد؛ اما منابع تاریخی، فقهی، حدیثی و ادبی نشان می‌دهند که عمامه، در کنار | از دیرباز، علما با تاسی به پیامبر اکرم، عمامه را به‌عنوان بخشی از پوشش خود برگزیده‌اند. اگرچه گزارش‌های محدودی درباره جزئیات لباس پیامبر وجود دارد؛ اما منابع تاریخی، فقهی، حدیثی و ادبی نشان می‌دهند که عمامه، در کنار [[عبا]]، ردا، بُرد و نعلین از پوشش‌های معمول آن حضرت بوده است. علمای شیعه نیز در طول تاریخ همواره از عمامه، [[قبا]] و عبا استفاده کرده‌اند. با وجود تغییرات جزئی در شکل و رنگ، این پوشش همچنان نماد شباهت به لباس پیامبر باقی مانده است.<ref>چیت‌ساز، تاریخ پوشاک ایرانیان از ابتدای اسلام تا حمله تیموریان، 1379ش، ص21.</ref> | ||
برخی پژوهشگران معتقدند که از دوره عباسی، لباس فقها به‌تدریج از پوشش مردم عادی که شامل عبا و قمیص (پیراهن بلند) بود، متمایز شد. ابویوسف در زمان‌هارون‌الرشید الگوی مشخصی برای پوشش فقها تعیین کرد که شامل جبه‌ای سیاه و کت بلندی با عنوان قلنسوه بود. فقها همچنین عمامه بر سر می‌بستند و طَیلَسانی<ref>طیلسان: پارچه‌ای بود که فقها و علمای ایران بر روی عمامه خود می‌انداختند. در ایالت فارس، این پوشش در میان عموم مردم نیز رایج بود. جنس آن از پشم بود و مرغوب‌ترین انواع آن در شهرهای آمل و قوس تولید می‌شد.</ref> سیاه بر روی آن می‌انداختند. با گذر زمان، پوشیدن جُبّه‌های نیمه‌بلند، گشاد و سبزرنگ با حاشیه‌دوزی نیز میان علما رواج یافت.<ref>چیت‌ساز، تاریخ پوشاک ایرانیان از ابتدای اسلام تا حمله تیموریان، 1379ش، ص91.</ref> | برخی پژوهشگران معتقدند که از دوره عباسی، لباس فقها به‌تدریج از پوشش مردم عادی که شامل عبا و قمیص (پیراهن بلند) بود، متمایز شد. ابویوسف در زمان‌هارون‌الرشید الگوی مشخصی برای پوشش فقها تعیین کرد که شامل جبه‌ای سیاه و کت بلندی با عنوان قلنسوه بود. فقها همچنین عمامه بر سر می‌بستند و طَیلَسانی<ref>طیلسان: پارچه‌ای بود که فقها و علمای ایران بر روی عمامه خود می‌انداختند. در ایالت فارس، این پوشش در میان عموم مردم نیز رایج بود. جنس آن از پشم بود و مرغوب‌ترین انواع آن در شهرهای آمل و قوس تولید می‌شد.</ref> سیاه بر روی آن می‌انداختند. با گذر زمان، پوشیدن جُبّه‌های نیمه‌بلند، گشاد و سبزرنگ با حاشیه‌دوزی نیز میان علما رواج یافت.<ref>چیت‌ساز، تاریخ پوشاک ایرانیان از ابتدای اسلام تا حمله تیموریان، 1379ش، ص91.</ref> | ||
| خط ۱۴۳: | خط ۱۴۳: | ||
==پویش عمامه‌بوسی== | ==پویش عمامه‌بوسی== | ||
در پاسخ به پدیده «عمامه‌پرانی»، | در پاسخ به پدیده «عمامه‌پرانی»، جوانان ایرانی پویشی با عنوان «عمامه‌بوسی» راه‌اندازی کردند. این حرکت که از ایران آغاز شد، به اماکن مذهبی مانند کربلا و بین‌الحرمین نیز گسترش یافت. هدف این پویش، تقویت احترام به روحانیت و بازتعریف جایگاه آنان در جامعه، اعلام شده است.<ref> [https://www.khabaronline.ir/news/1694315/%D8%A7%D9%88%D9%84%DB%8C%D9%86-%D8%B9%D9%85%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%BE%D8%B1%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%AA%D8%A7%D8%B1%DB%8C%D8%AE-%D8%A7%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D9%86-%DA%86%D9%87-%D8%B2%D9%85%D8%A7%D9%86%DB%8C-%D8%AB%D8%A8%D8%AA-%D8%B4%D8%AF-%D8%B9%D9%85%D8%A7%D9%85%D9%87-%D8%A8%D9%88%D8%B3%DB%8C «اولین «عمامه‌پرانی» در تاریخ ایران چه زمانی ثبت شد؟/ «عمامه‌بوسی»، راهکار مقابله اصولگرایان»، خبرگزاری خبرآنلاین.]</ref> | ||
==پانویس== | ==پانویس== | ||
